Doğum ve Dünya

Ondan sonraki günleri hayal meyal hatırlıyordum. Sanki aradan uzun çok uzun asırlar geçmişti. O bahçe çoktan unutulmuş, içime silik hatırasını bırakıp uzaklaşmıştı. Kendimi coğrafyasını bilmediğim, insanlarını da tanımadığım yepyeni bir dünyanın içinde bulmuştum. Uzak bir gurbet havası…Dayanılmaz yalnızlık duygusu…Dilini de bilmediğim bu uzak alemin içinde müthiş bir soğukluk hissettim önce…Sonra titreme…Sonra hıçkırıklar ve gözyaşları içimden kendiliğinden boşandı…Belki saatlerce ağladım…Sonra biraz dinlenip tekrar ağladım…Uyandığımda kendimi sıcak bir yatakta daha sonra kendisini anne diye çağıracağım kadının kollarında buldum. O bahçenin sıcaklığından bir parça da oraya sinmişti sanki. Daha sonra konuştuğum doktorlar, ondan sonra biraz sakinleştiğimi anlattılar. Derin bir uykuya dalmışım. Rüyamda o meleği de gördüm. Beyaz bembeyaz bir aydınlık halinde indi. Önce hoş geldin dedi, sarıldık, ağlaştık tekrar. Sonra yüzünde umutla korku arasında bir ifade sezdim. Sordum neydi bunun anlamı? Çok güzel şeyler göreceksin dedi. Aydınlık evlerden, iyi kalpli insanlardan, bulutlardan, maceradan ve başarıdan, o güzel kızdan ve aşktan, şiirlerden, roman kahramanlarından, eski Türk filmlerindeki kavuşma sahnelerinden, annemin yemeklerinden, uzak ülkelerdeki ilginç insanlardan uzun uzun bahsetti. Sonra uzaklara daldı gözleri. Bekledim. Kollarımdan sıkıca tuttu. Yavaşça bıraktı. Sen akıllı ve sabırlı birine benziyorsun dedi. Sözlerimi kesme, anlamını da sorma, ben de tam olarak bilmiyorum, hepsini tek tek göreceksin zaten. Sonra ayrılıklardan bahsetti, savaşlardan, mücadeleden ve yenilgiden, şüpheden, karanlık insanlardan, hayal kırıklığından, yalnızlıktan, hastalıktan, parasızlıktan, korkudan, dar sokaklardan ve ölümden bahsetti. Bir an belli belirsiz gülümsedi, bir şey biliyor da benden saklıyor gibiydi. Tam neye güldüğünü soracakken haydi bana eyvallah dedi. Çok uzun zaman görüşemeyeceğiz de dedi. Arkasından bakakaldım. Dışarda yağmur dinmiş, güneş tüm parlaklığıyla odanın içine dolmuştu. Biraz daha uyudum.